Αυτές οι εκλογές ήταν οι πρώτες που το αµφισβήτησαν µε σαφήνεια
Εγινε αξίωµα της πολιτικής η «άνεση» µπροστάστον τηλεοπτικό φακό και το ταλέντο διασκεδαστή. Οι όροι µε τους οποίους επιλέγονταν επί σειρά ετών οι πρωταγωνιστές των τηλεπαραθύρων (να «τα λένε» ή να «στήνουν καβγάδες») ταυτίστηκαν µε τα πολιτικά προσόντα. Σιγά σιγά παλιώνουν αυτές οι εικόνες πολιτικών, µαζί µε εκείνη την τηλεόραση, που υπηρέτησε άριστα µεντις εποχές της µαζικής αφοσίωσης στην ακατάπαυστη διασκέδαση, αλλά δυσκολεύεται να συντονιστεί µε τις εποχέςτης περίσκεψης και των νέων αναγκών.
Αυτό δεν σηµαίνει ότι η επόµενη ηµέρα βρίσκει την πλειονότητα του «καναπέ» σε δηµοκρατική εγρήγορση, έτοιµη να αποπέµψει τις παλιές της ευκολίες. Η ανάγνωση της πραγµατικότητας µε όρους τηλεόρασης παραµένει µια κορυφαία ψευδαίσθηση «ασφάλειας» για µεγάλες κατηγορίες πολιτών - τηλεθεατών. Σε αυτό βασίστηκε και η περίπτωση της υποψηφιότητας Ψινάκη, πουσυγκέντρωσε εντυπωσιακό ποσοστό ψήφων.Οπως άλλωστε και ο «καναπές», όπου βούλιαξε µεγάλο ποσοστό πολιτώναντί να σπεύσει στις κάλπες, για νατύχει κατόπιν της αποθέωσης από επαγγελµατίες των τηλεοπτικών σόου, που φυσικά έχουν να ωφεληθούν από καθηλωµένους στους καναπέδες πολίτες. Αίφνης δείγµατα µαζικής τύφλωσης εµφανίστηκαν σαν πολιτικές επιλογές. ∆εν είναι πρώτη φοράπου συµβαίνει και δεν έχει συµβεί µόνο στη χώρα µας. Σε στιγµές κρίσης πολλοί διασκεδαστές, κωµικοί, ηθοποιοί κ.λπ., έχουν κερδίσει την ψήφο πολιτών, ενώ έφτασε ώς τον προεδρικό θώκο τωνΗΠΑ ηθοποιός που παρά τη µετριότητά του στο πανί, θεωρήθηκε ως ένας από τους ικανότερους παραµυθάδεςτης πολιτικής, ο οποίος κυβέρνησεµόνο µε ιστορίες και σενάρια από παλιές ταινίες που συµµετείχε, ο Ρίγκαν.
Μακράν κάθε αδόκιµου παραλληλισµού, δεν παύει η υποψηφιότητα του Ψινάκη να αποτελεί ένα φαινόµενο της συνάντησης της πιο ακραίας, καρναβαλικής τηλεόρασης µε τη «σοφτ» πολιτική του δήµου. Μια απόπειρα να ταυτιστεί η τηλεθέαση µε τηνπολιτική επιλογή. Και πάντως ηπροεκλογική παρουσία τού εν λόγω υποψηφίου ακριβώς αυτό υποστήριξε. Εµφανίστηκε αποκλειστικώς στις εκποµπές που εκτιµούν και αναδεικνύουν τον καρναβαλισµό του (στης Στεφανίδου, στα κουτσοµπολίστικα µεσηµεριανάδικα κ.λπ.) και δεν αρνήθηκε ότι αγνοεί τις περισσότερες γειτονιές της πόλης, την οποία ζητούσε να εκπροσωπήσει.
Είναι φανερό ότι πρόβαλε το στοιχείο της «ειλικρίνειας» ως χαρακτηριστικό της περσόνας του. ∆ιόλου τυχαία, αφού στις εποχές της τηλεοπτικής δηµοκρατίας αυτό που έχει τροµάξει τους πολίτες είναι η αίσθηση ότι παραπλανώνται από πολιτικούς που δεν είναι ειλικρινείς. Σε αυτό τον φαύλο κύκλο των ψευδαισθήσεων, οι ίδιοι όροι του θεάµατος χρησιµοποιήθηκαν για να θαµπωθούν διπλά οι ψηφοφόροι και να επιλέξουν τον πιο γνωστό µεν τηλεκαρναβαλιστή, θεωρώντας ότι επιλέγουν µε «καθαρό µάτι» τουλάχιστονέναν ειλικρινή. Και ως εκ τούτου και ικανό. Χωρίς ουδείς να παραγνωρίζει τη δύναµη και την ανάγκητης ειλικρίνειας, δεν παύει να αφορά τοπεδίο της προσωπικής ηθικής και όχι της πολιτικής ικανότητας.Ωστόσο, η προβολή του ψινάκειου καρναβαλισµού ως στοιχείο υποτιθέµενης πολιτικής ειλικρίνειας βοήθησε στο να είναι και πιο καθαρό τοτοπίο τηςεκλογικής µάχης, καθώς απέναντι στην απενοχοποίηση της τηλεθολούρας και τις επικοινωνιακές ντρίπλες που αποπειράθηκαν οι υποστηριχτέςτης, στάθηκε ευκόλως διακριτή ηπρόταση για µια Αθήνα των πολιτών της. Είναι αλήθεια ότι δεν παρουσίασε εξ αρχής «επικοινωνιακά» πλεονεκτήµατα. Αλλάστην επιστήµη της επικοινωνίας, ακόµη και αυτό µπορεί να µετατραπεί σε προσόν, ιδίως σε εποχές που η κατάχρηση επικοινωνιακών τερτιπιών προκαλεί σύγχυση και ανασφάλεια.
Τηλεσταριλίκι
Αν υπήρξε ένα ευανάγνωστο χαρακτηριστικό σε αυτήν την εκλογική αναµέτρηση, ήταν µια µάχη µεταξύ της επικράτησης πολύ τηλεοπτικών χαρακτηριστικών και της πλήρους άρνησής τους. Γιατί ουκ ολίγες τηλεπερσόνες κατέληξαν και πάλι να εκλεγούν, γιατί η «αποχή» χαϊδεύτηκε µε τόσο πάθος από τους λαϊκιστές των τηλεθεαµάτων, που δεν µπορεί να µην υποψιαστεί κανείς ότι την ταύτιζαν µε την τηλεθέασή τους, αλλά απέναντι σε όλα αυτά βρέθηκε να κερδίζει σε ορισµένα σηµεία η επιµονή στη συλλογικότητα και η άρνηση της εγωπαθούς προσωπικότητας που αποτελεί το πρότυπο των τηλεοπτικών κοινωνιών και την οποία καλλιεργεί το τηλεσταριλίκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου